Ο φιλόσοφος στις μέρες μας θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα είδος ανθρώπου προς εξαφάνιση. Από την εποχή του Ηomo sapiens sapiens , ο «Ηomo philosopher» είναι η νέα πρόταση σε μια κοινωνία που βάλλεται και ταλανίζεται όσο ποτέ από την έλλειψη αξιών και ιδανικών. Όμως πριν εξετάσουμε το ρόλο του, ας διασαφηνίσουμε τι ακριβώς είναι ο Homo philosopher.Ο φιλόσοφος της εποχής μας, ο σύγχρονος φιλόσοφος είναι αυτός που γνωρίζει πολύ καλά τον εαυτό του, που έχει αξιοποιήσει σε άριστο βαθμό το «Γνώθι σαυτόν», που έχει σκάψει βαθιά μέσα του, όσο κανένας άλλος. Έχει διαβάσει, έχει μελετήσει, έχει εντρυφήσει σε φιλοσοφικά κείμενα – μέχρι το μεδούλι. Μπορεί να είναι δικηγόρος, εκπαιδευτικός, πολιτικός μηχανικός, οικονομολόγος, γιατρός, μπορεί και τίποτε από όλα αυτά. Όποια επαγγελματική ταυτότητα και να έχει, είναι βέβαιο ότι συνεχίζει να είναι επιμελής μελετητής και παρατηρητής
Η μελέτη όχι μόνο των κειμένων αλλά της ίδιας της ζωής είναι η δυναμική εκκίνησή του, η εκτόξευσή του. Παρατηρεί και μελετάει τους ανθρώπους, τα φαινόμενα και τα σημεία των καιρών, την πολιτική ζωή. Αξιολογεί, κρίνει, προτείνει και αντιπροτείνει. Γίνεται έναν με τον καθένα, μέρος του όλου και μέρος της καθημερινότητας. Αναζητάει την αλήθεια ως προς τον εαυτό του και ως προς τους άλλους, ως προς τον εξωτερικό κόσμο εν γένει. Είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο, μεταξύ του υλικού αυτού κόσμου και του άγνωστου επέκεινα. Δε μιλάει, όταν δε χρειάζεται και γράφει, όταν οι λέξεις ξεχειλίζουν σαν ποτάμι από μέσα του, διότι χρειάζεται πρώτα να τις φιλτράρει από το γραπτό λόγο, για να μην παρασύρουν με την αυθαδική ειλικρίνεια της προφορικότητάς τους, έστω και έναν που θα τύχει να παρεξηγήσει τον πραγματικό σκοπό και προορισμό των λόγων του.
Αποστασιοποιείται και απομονώνεται για να συλλέξει ως μέλι τη σοφία των σκέψεων του, των παρατηρήσεων, των πειραμάτων της βαθιάς και επισταμένης μελέτης. Κοινωνικοποιείται, όταν κρίνεται ως αδήριτη ανάγκη να μεταδώσει τη σοφία, τη σωφροσύνη και το μοίρασμα του είναι του. Δεν κωλυσιεργεί, δε βιάζεται, δε φλυαρεί, ζυγίζει και μετράει καλά τα λόγια και τα έργα του. Δεν είναι μόνο άνθρωπος του Λόγου αλλά και της πράξης. Όμως πάντα φροντίζει ο λόγος με την πράξη να βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία, αλλιώς δεν είναι φιλόσοφος παρά ένας «τσαρλατάνος δημαγωγός». Δε μεταδίδει τη σοφία του, την κοινωνεί αβίαστα στο δρόμο, στη δουλειά, στις παρέες του, στο γυμναστήριο. Είναι ένας τρόπος ζωής όλο αυτό, όχι μια μέθοδο διδασκαλίας. Είναι αυτός που έχει θέσει ως τέλος της ζωής του να μετατρέψει το ζην σε ευ ζην. Είναι ο θηρευτής ο αδάμαστος της ευδαιμονίας αλλά και αυτός που γνωρίζει καλά τι θα πει να κυνηγάς την ευδαιμονία σε τούτη τη ζωή. Ο «Homo philosopher» δε βρίσκει αυτή τη ζωή μάταιη αλλά την αξιοποιεί κάθε λεπτό, κάθε ώρα. Όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να ταξιδεύει πάντα στο πριν και στο μετά της ύπαρξης. Το προτερόχρονο, το σύγχρονο, το υστερόχρονο, το άγνωστο επέκεινα, με άλλα λόγια το πριν, το τώρα, το μετά και το αιώνια, δεν τον καθοδηγούν, δεν τον πιέζουν, δεν τον αγχώνουν, γιατί ακριβώς γνωρίζει ότι κανείς δε βγαίνει κερδισμένος ηθικά και πνευματικά ή πιο σοφός, απλώς κυνηγώντας το χαμένο χρόνο που έχει ήδη τελειώσει, που δε γνωρίζει καν εάν προηγήθηκε και το χρόνο που τρέχει και ποτέ δε σταματάει. Ο χρόνος, ως αιώνιος γητευτής του σύμπαντος δεν έχει ακόμη νικηθεί. Στο τώρα, στο παρόν ενώνεται το πριν και ξεκινάει το μετά. Η στιγμή, το τώρα, το σύγχρονο θα είναι η στιγμή εκκίνησης για το αιώνιο, το καθολικό. Και το σύγχρονο παρόν είναι για το φιλόσοφο το πεδίο εκείνο, μέσα στο οποίο κινείται νοητά. Δημιουργεί, δεν αντιγράφει, βλέπει μπροστά του με οδηγό τη στιγμή. Δεν προτρέχει, ούτε καθυστερεί, απλά συναλλάσσεται πνευματικά με την εξέλιξη της σκέψης που αυτός χτίζει στο τώρα. Είναι ο οικοδόμος του μέλλοντος αλλά μόνος του δε θα μπορέσει, χρειάζεται και άλλους, όχι μόνο φιλοσόφους. Ο φιλόσοφος φύσει δεν ανήκει στο πλήθος. Χρειάζεται και όμοιούς του αλλά ελάχιστους. Έχει άμεση ανάγκη και από εργάτες -συνεργάτες. Πιστεύει ότι η εξέλιξη, η αλλαγή από το ζην στο ευ ζην είναι ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας και ότι ο ρόλος του καθενός από εμάς είναι εξίσου σημαντικός. Όπως στο μελίσσι υπάρχει μία μόνο βασίλισσα αλλά χιλιάδες εργάτριες – μέλισσες. Όμως παρά ταύτα η δουλειά τους είναι η παραγωγή μελιού, όπως και του φιλοσόφου «η παραγωγή σοφίας», την οποία θα ματαλαμπαδεύσει στους εργάτες του πνεύματος και όλοι μαζί θα αναζητήσουν με τα ανάλογα εφόδια την ευδαιμονία. Θα την αναζητήσουν, δε σημαίνει ότι θα τη βρουν. Όλη αυτή η μετουσίωση θα έχει ήδη αλλάξει τη ζωή τους και θα την έχει εξελίξει σε σημαντικό βαθμό. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του φιλοσόφου, να μετατρέπει το ανθρώπινο σε δυνάμει θεϊκό, το μοιραίο σε εύστοχο, την τύχη σε επιλογή, την ανάγκη σε προτεραιότητα, την ατυχία σε ευζωία.
