Ανέκαθεν οι γονείς αποτελούσαν για τα παιδιά τους μια «ομπρέλα» προστασίας και βοήθειας. Η εποχή μας όμως επιτάσσει την ελευθερία σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και αυτό επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό και τον ίδιο το θεσμό της οικογένειας και το ρόλο της. Ο προστατευτικός ρόλος της οικογένειας είναι αναμφισβήτητα ένας από βασικούς λόγους ύπαρξής της. Από τη στιγμή όμως που στις μέρες μας πλέον κάνουμε λόγο για υπερπροστατευτικούς γονείς, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Δε θα μπορούσαμε φυσικά να χαρακτηρίσουμε την υπερπροστατευτική στάση των γονέων αδικαιολόγητη. Η σημερινή εποχή με τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που τη χαρακτηρίζουν, όπως τη βία, τα ναρκωτικά , την εγκληματικότητα, τον χουλιγκανισμό δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στους γονείς, ούτως ώστε να επιλέξουν έναν πιο φιλελεύθερο τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους.
Η πλέον δεσπόζουσα πυρηνική οικογένεια της σύγχρονης εποχής επικεντρώνει όλη την αγάπη, την αφοσίωση και την προσοχή των γονέων στο μοναχοπαίδι ή στην καλύτερη περίπτωση στα δύο παιδιά τους. Αυτή η πραγματικότητα έμμεσα συνεπάγεται μεγαλύτερη φροντίδα, μεγαλύτερη προστασία και μεγαλύτερο φόβο. Ανεξάρτητα από τα παραπάνω οι γονείς φύσει δείχνουν δυσπιστία στις ικανότητες των παιδιών τους. Τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται επιφυλακτικοί ως προς την ανάθεση ευθυνών και πρωτοβουλιών εξαιτίας της αμφιβολίας που τρέφουν για τις ικανότητες των παιδιών τους. Η αγάπη και η προστασία που χαρακτηρίζουν τη στάση των γονέων, όταν αυτά υφίστανται σε υπέρμετρο βαθμό, δύναται να αποβούν καταστροφικές για τους ίδιους τους νέους.
Κατά κύριο λόγο οι νέοι στηριζόμενοι αποκλειστικά στη βοήθεια των γονιών τους ευνουχίζονται, δεν αναλαμβάνουν ευθύνες, με αποτέλεσμα η ζωοποιός δύναμη της δημιουργίας με τον καιρό να εξανεμίζεται και ο νέος να καθίσταται σταδιακά ένα ανεύθυνο και εξαρτημένο άτομο.
Η υπερβολική καχυποψία των γονέων για το εξωτερικό περιβάλλον μεταβιβάζεται στο παιδί, το οποίο με τη σειρά του βλέπει την κοινωνία καχύποπτα και εστιάζει μόνο στα τρωτά της σημεία. Ούτως ειπείν δεν είναι σε θέση να αναπτύξει εύκολα συνεργασίες και φιλίες , με αποτέλεσμα να μεταμορφώνεται σε ένα μονόχνοτο και καχύποπτο άτομο. Ας μη λησμονούμε και τη γνωστή λαϊκή ρήση του θυμόσοφου λαού: «Το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό». Με τόσες απαγορεύσεις η περιέργεια του νέου φθάνει στο ζενίθ, ώστε να τις αναζητά όταν ενηλικιωθεί. Υπό αυτό το πρίσμα «δικαιολογείται» η έξαρση του Χουλιγκανισμού και της βίας. Η υπερπροστασία του γονέα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας κάποτε θα βρει έντονη την αντίδραση του νέου, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που πιθανότατα δε θα ελέγχεται και θα αναδύεται σε μέγιστο πρόβλημα όχι μόνο οικογενειακό αλλά και κοινωνικό.
Οι γονείς, λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες που μπορεί να έχει η υπερπροστατευτική τους στάση απέναντι στα παιδιά τους, θα ήταν ευχής έργο να επανεξετάσουν το ρόλο του «προστάτη». Από τη στιγμή που το παιδί φθάσει αισίως στην εφηβεία δεν έχει ανάγκη από έναν προστάτη, με την έννοια ότι διαθέτει τη στοιχειώδη ωριμότητα. Ο γονέας σε αυτή την περίπτωση θα ήταν ευχής έργο να αξιοποιήσει το ρόλο του συμπαραστάτη στις αγωνίες και τα προβλήματα του νεαρού έφηβου παιδιού του. Με αυτό τον τρόπο η επικοινωνία σε αυτή τη δύσκολη ομολογουμένως φάση γίνεται ευκολότερη και τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζονται ομαλότερα μέσα από τον ουσιαστικό διάλογο και την αμφίδρομη κατανόηση.
