Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα θέσει ως ιερό σκοπό της ζωής μου τη δημιουργία ενός σχολείου μέσα από τα δικά μου μάτια, το σχολείο του μέλλοντος, έτσι το αποκαλώ. Σχολείο για μένα είναι ο δεύτερος οίκος του εκπαιδευτικού και του μαθητή. Ως εκπαιδευτικός ακόμη δυσκολεύομαι να καταγράψω όσα βιώνω και νιώθω καθημερινά σε ένα κομμάτι χαρτί. Όμως θα προσποιηθώ ότι σας έχω μπροστά μου και ότι σας μιλάω ενώπιος ενωπίω, από την ψυχή ως την ψυχή. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να μαζεύω τα παιδιά της γειτονιάς και να τους κάνω μάθημα στο άδειο γκαράζ του πατέρα μου, όταν απουσίαζε για τη δουλειά. Δεν είχα πίνακα αλλά υπήρχε ένας τοίχος από λαδομπογιά, τον οποίο χρησιμοποιούσα συχνά. Οπότε με ένα μαρκαδόρο και έχοντας πάντα έτοιμο το σφουγγάρι με μπόλικη σαπουνάδα, έσβηνα ό,τι είχα γράψει για να γλιτώσω από τον απόλυτα δικαιολογημένο θυμό της μητέρας μου σε περίπτωση που ανακάλυπτε το μυστικό μου.
Υπό αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε μέσα μου η δασκάλα, μέσα από την ανάγκη να προσφέρω βοήθεια στα οικεία πρόσωπα των παιδιών για τα σχολικά μαθήματα αλλά ίσως και από τη δική μου ανάγκη να μάθω διδάσκοντας, να διδάξω μαθαίνοντας. Μεγαλώνοντας ως μαθήτρια, σπουδάζοντας, δουλεύοντας και βιώνοντας διάφορες καταστάσεις της σκληρής σχολικής πραγματικότητας, το θηρίο μέσα μου άρχισε να φουντώνει και μέρα με τη μέρα να γιγαντώνεται. Ένα θηρίο που θέλει να τα βάλει με όλα τα τρωτά της εκπαίδευσης, που θέλει να τα κατασπαράξει και να θέσει τα θεμέλια για ένα ευοίωνο εκπαιδευτικό σύστημα, για ένα σχολείο του μέλλοντος. Το σχολείο αυτό , λοιπόν, θα ήθελα να έχει άρτιες σχολικές εγκαταστάσεις με θέρμανση και κλιματισμό, με μεγάλες βιβλιοθήκες, με αίθουσες υπολογιστών, με αίθουσες φυσικής και χημείας. Το σχολείο αυτό θα επιμορφώνει και θα αξιολογεί συνεχώς τους εκπαιδευτικούς του και ανάλογα θα τους «κρίνει» ως άξιους να συνεχίσουν ή θα τους απομακρύνει. Δε χωράνε μεσοβέζικες λύσεις σε έναν ιερό χώρο, όπως αυτό της παιδείας. Οραματίζομαι δασκάλους και εκπαιδευτικούς άψογα καταρτισμένους, που έχουν επιλέξει συνειδητά αυτό το ιερό λειτούργημα.
Επικουρικά το αναλυτικό πρόγραμμα είναι επιτακτική ανάγκη να συνάδει με τις επιταγές της σύγχρονης εποχής. Επί παραδείγματι το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, η ψυχολογική υποστήριξη μαθητών και εκπαιδευτικών, τα μαθήματα επιβίωσης και πρώτων βοηθειών καθώς και τα μαθήματα καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, όπως το θέατρο, η μουσική, η σκηνοθεσία απουσιάζουν τρανταχτά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλα ξεκινούν και όλα καταλήγουν στον άνθρωπο. Εάν θέλουμε να μιλάμε για μια κοινωνία, όπου κυριαρχεί η αξιοκρατία, ο σεβασμός, η δημοκρατία, η παρρησία, η υγιής οικονομική ανάπτυξη οφείλουμε πριν να είναι αργά να επενδύσουμε στην παιδεία μας. Για το λόγο αυτό απαιτούνται σοβαροί σχεδιασμοί και χειρισμοί από το Υπουργείο Παιδείας, οι οποίοι είναι μεν χρονοβόροι και δαπανηροί αλλά ταυτόχρονα σωτήριοι για το μέλλον μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Η δύναμη ενός δασκάλου ερείδεται κατεξοχήν στην επιρροή που ασκεί ο ίδιος στους μαθητές αλλά και στην ίδια την κοινωνία. Και η μεγαλύτερη απογοήτευση για έναν δάσκαλο είναι «ο μαθητής να παραμείνει για πάντα μαθητής», όπως θα έλεγε και ένας άλλος μεγάλος δάσκαλός, ο Νίτσε. Ας μη παραμείνουμε «μαθητές» για μια ζωή, ας ωριμάσουμε ως κοινωνία, ας μάθουμε από τα λάθη μας και ας συνειδητοποιήσουμε βαθιά μέσα μας ότι η παιδεία είναι ο θεμέλιος λίθος μιας ολόκληρης κοινωνίας, της κοινωνίας μας.