Παρακολουθούμε μέσα από το λαβύρινθο του χρόνου τη σταδιακή εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας ξεκινώντας από τις πρωτόγονες κοινωνίες, μεταβαίνοντας στη συνέχεια στις οργανωμένες πολυάνθρωπες κοινωνίες και τελικά στη διαμόρφωση του κόσμου, στον οποίο ζούμε σήμερα. Είναι εύλογο ο ίδιος ο άνθρωπος να συμβαδίζει με τους ρυθμούς εξέλιξης των κοινωνιών, εφόσον αυτός αποτελεί το ζωντανό κύτταρο του κοινωνικού οργανισμού. Ενώ, λοιπόν, στα αρχικά στάδια της εξέλιξης, στις λεγόμενες πρωτόγονες κοινωνίες ο άνθρωπος μεριμνούσε παρά μόνο για απλά καθημερινά προβλήματα (τροφή, σωματική ασφάλεια ), εν συνεχεία η έλλογη σκέψη του επικεντρώθηκε σε ανώτερους συλλογισμούς, που προσπερνούν το υλικό επίπεδο και προσεγγίζουν το πνευματικό. Ο άνθρωπος εκκινεί μέσα από αυτή τη διαδικασία να συνειδητοποιεί ότι δε γεννήθηκε απλά για να ζει και να εκπληρώνει τις βασικές του ανάγκες, αλλά κυρίως για να βιώσει μια ζωή γεμάτη νόημα.
Ο προαναφερόμενος στοχασμός που ανταποκρίνεται στη σκέψη μιας ποιοτικότερης ζωής προσδιορίζεται από τους σύγχρονους επιστήμονες ως υπαρξιακό πρόβλημα. Ειδικότερα αναφερόμαστε στο πρόβλημα κατά το οποίο ο άνθρωπος επιδίδεται στον αγώνα ανεύρεσης πηγών που θα προσδώσουν νόημα στη ζωή του. Και η ζωή αποκτάει νόημα από τη στιγμή που θα μεταπηδήσει από το επίπεδο της αδράνειας σε αυτό της δράσης, όταν δηλαδή ο άνθρωπος θέτει ερωτήματα αναφορικά με το σκοπό της ζωής του. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο αγωνίζεται όχι μόνο πρακτικά για τον επιούσιο αλλά αγωνίζεται και θεωρητικά, φιλοσοφώντας. Το «αγωνίζεσθαι» μέσω της σκέψης σημαίνει να αποπειράται ο άνθρωπος να κάνει πραγματικότητα τους στόχους του και να αποδεικνύει έμπρακτα ότι υπηρετεί τις ιδέες του, τα ιδανικά και τις αρχές του. Η ενεργητικότητα και η δραστηριοποίηση αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά που μπορεί κάποιος να αποδώσει στην έννοια «νόημα της ζωής». Ας μη λησμονούμε ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία είχε απορρίψει το ζην, ως έναν απλό βιολογικό προορισμό , θεωρώντας δικαιωμένη την ανθρώπινη ύπαρξη, όταν ακολουθούσε το δρόμο που οδηγεί σε μια ζωή μεστή νοήματος, στο ευ ζην.
Στη σύγχρονη κοινωνία , όμως, που κυριαρχεί ο χυδαίος ευδαιμονισμός και η καταναλωτική μανία, ο άνθρωπος απομακρύνεται ολοένα από το πραγματικό νόημα της ζωής, από τη στιγμή που θυσιάζει όλο του το είναι στο βωμό της υλιστικής πραγματικότητας. Αφιερώνει τη ζωή του σε ένα σκοπό που αποβλέπει στην εξυπηρέτηση υλικών συμφερόντων και αναγκών, με αποτέλεσμα να χάνεται η ανθρωποκεντρική ιδέα από το πεδίο της σκέψης του.
Ακολούθως επιδίδεται σε έναν κίβδηλο αγώνα που δε δικαιώνει σε καμία περίπτωση την ανθρώπινη ύπαρξη. Στα πλαίσια των σύγχρονων κοινωνιών προβάλλονται ως συνηθέστερα υποκατάστατα του ουσιώδους νοήματος της ζωής, η ακόρεστη δίψα για οικονομικό κέρδος, οι επίπλαστες ανάγκες πολυτελείας, ο αγώνας επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης με κάθε μέσο. Άνθρωπος και κοινωνία αποτελούν το ίδιο σώμα . Ως εκ τούτου ο καθένας από εμάς εκτίθεται από κάθε άποψη σε ένα περιβάλλον, όπου η χρησιμοθηρία, το εύκολο κέρδος και η αναλγησία συνθέτουν την εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Ωστόσο η φύση του ανθρώπου πάντα θα αναζητάει το αληθινό, το ουσιώδες , διότι μόνο τότε το έρχεται σε απόλυτη ισορροπία με το πνεύμα και τον αρχικό προορισμό του, που δε είναι άλλος από την ευδαιμονία.