Η παράδοση δίδει τη δυνατότητα σε κάθε λαό να διαμορφώσει το δικό του πολιτισμό και κυρίως αποτελεί τον αδιάψευστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης του. Λέγοντας παράδοση αναφερόμαστε σε όλα εκείνα τα στοιχεία όπως ήθη, έθιμα, μύθους, παραδόσεις και δοξασίες οι οποίες μεταδίδονται άλλοτε προφορικά και άλλοτε γραπτά από τη μια γενιά στην άλλη, είτε αυτή είναι εθνική, είτε πνευματική, γλωσσική, οικογενειακή. Ας θυμηθούμε για λίγο τα σοφά λόγια του Ταττάκη: “Τα βήματα του παρόντος είναι αυτά που είναι, γιατί συνεχίζουν το βηματισμό του παρελθόντος”. Άλλωστε ας μη λησμονούμε ότι η ιστορία του παρελθόντος είναι αυτή που διαμορφώνει το παρόν. Αγνοώντας το παρελθόν αδυνατούμε να εξελιχθούμε, να διαμορφώσουμε το μέλλον, με αποτέλεσμα να μένουμε στάσιμοι. Επιπλέον γνωρίζοντας ο άνθρωπος το παρελθόν του και την ιστορία του, παραδειγματίζεται από τις αξιέπαινες πράξεις των προγόνων του και παράλληλα αποφεύγει τις αστοχίες τους. Ούτως ειπείν η ιστορία του παρελθόντος λειτουργεί ως μία αστείρευτη πηγή παραδειγματισμού και διδαχής.
Το άτομο που στηρίζεται στην παράδοση κατανοεί την εθνική του ταυτότητα, καθώς έχει γνώση του ιστορικού παρελθόντος της χώρας του, εμπλουτίζεται με την ικανότητα να αποτρέπει κάθε λογής αμφισβήτηση που σχετίζεται με τη γνησιότητα του έθνους του. Εάν μάλιστα λάβουμε σοβαρά υπόψη μας την επικράτηση του διεθνισμού τις τελευταίες δεκαετίες, τη μετατροπή ολόκληρου του κόσμου σε ένα πλανητικό χωριό και την ανάπτυξη ενός οικουμενικού συστήματος πληροφόρησης, το οποίο δεν εξυπηρετεί αμιγώς την ανταλλαγή πληροφοριών αλλά και την προώθηση ανόθευτων πολιτικών προτύπων, η παράδοση λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας. Συνεπώς από τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης απειλείται από τον κίνδυνο της εξομοίωσης και της ομοιομορφίας, είναι λογικό να μιλάμε για μία τάση εκμηδενισμού και εξουδετέρωσης της ιδιαιτερότητας και των ιδιαίτερων γνωρισμάτων κάθε λαού και της παράδοσης του.
Ωστόσο σε περίπτωση που ο κάθε άνθρωπος δεν αφομοιώνει είτε τις ιδέες, είτε τις πράξεις που ανάγονται στο παρελθόν αλλά τις αντιγράφει άκριτα, δεν οδηγείται στο σωστό μονοπάτι. Οφείλουμε να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι κάθε εποχή έχει διαφορετικές ανάγκες, διέπεται από διαφορετικές ιδεολογίες και κοινωνικοπολιτικές συνιστώσες. Σε καμία, λοιπόν, περίπτωση, δε θα ήταν έλλογο να παρατηρείται απόλυτη ταύτιση παρόντος και παρελθόντος. Η υπερβολική αγάπη για το παρελθόν, η στείρα προγονοπληξία είναι παγίδα και όχι πανάκεια, δεν προσφέρει προοπτικές ανάπτυξης και εξέλιξης. Αρκετές φορές η μεγάλη αγάπη που τρέφει ο πολίτης για την παράδοση του, τον μετατρέπει σε έναν μονόχνοτο και φανατικό εθνικιστή ή ακόμη και ρατσιστή. Αποτελεί γεγονός ότι ο πολιτισμός κάθε λαού είναι τόσο διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλον, ώστε να μην τίθεται θέμα σύγκρισης. Η παράδοση είναι αυτή που καθορίζει την ιδιαιτερότητα κάθε λαού, επισφραγίζει και διασφαλίζει την εθνική του ταυτότητα.Για το λόγο αυτό οφείλουμε να τη σεβόμαστε, να την εκτιμούμε και να την αξιοποιούμε αναλόγως.
