“Νους υγιής εν σώματι υγιεί.” Ένα υγιές σώμα θα ήταν ιδανικό να συμβαδίζει με ένα πνεύμα καλλιεργημένο και το αντίστροφο. Πρωταρχικός στόχος της άσκησης στην αρχαιότητα δεν ήταν τόσο η καλαισθησία, δηλαδή ένα γυμνασμένο και ωραίο σώμα αλλά περισσότερο η διάπλαση των πολιτών, να γίνουν οι άντρες καλοί και αγαθοί πολίτες στα πλαίσια μιας δια βίου μάθησης . Η άσκηση με άλλα λόγια αποτελούσε δίαιτα, δηλαδή τρόπο ζωής για τους προγόνους μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα αγάλματα της κλασικής κυρίως περιόδου και όχι μόνο προβάλλουν το πρότυπο ενός εύρωστου και καλογυμνασμένου ανδρικού κορμιού.
Είναι λιγότερο γνωστό ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι καθιέρωσαν τους πρώτους αγώνες δρόμου, βάδην και πάλης. Όμως η Ελλάδα θεωρείται και είναι η πρώτη κοιτίδα του πολιτισμού, με την έννοια ότι ο αθλητισμός διαθέτει τα στοιχεία της ευγενούς άμιλλας και κάτι τέτοιο επισφραγίζεται επίσημα με τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες το 776πΧ. Και σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η διαφορά άσκησης και άθλησης. Η άσκηση ήταν άμεσα συνυφασμένη με την εκπαίδευση των νέων. Φυσικά η καθημερινή άσκηση των ανδρών συνδεόταν στενά και με τις διηνεκείς απειλές των πιθανών πολεμικών συγκρούσεων. Ένα φαινόμενο σύνηθες στην αρχαιότητα.
Συνεπώς μία ιδανική σωματική κατάσταση εξασφάλιζε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης . Τα πιο γνωστά αθλήματα ήταν το πένταθλο(περιελάμβανε πέντε αθλήματα που διεξάγονταν σε μία μέρα, ακοντισμό, άλμα εις μήκος, δισκοβολία, στάδιον και πάλη)και το παγκράτιον (ένας συνδυασμός πάλης, λακτισμάτων και πυγμαχίας). Είτε η άθληση είτε η άσκηση συνδυαζόταν με διατροφή που περιελάμβανε ψάρια, φακές, φασόλια, μπιζέλια, λαχανικά, μέλι.
