Μέσα από την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να κάνει τη ζωή του πιο όμορφη προβάλλει ως άλλη επιτακτική ανάγκη η ψυχαγωγία. Και γίνεται ακόμη μεγαλύτερη μια τέτοια ανάγκη από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία, όπου επικρατεί το άγχος της καθημερινότητας μιας πανδημίας και οι ατελείωτες υποχρεώσεις απέναντι στην εργασία και την οικογένεια. Για τους προαναφερόμενους λόγους το μεγαλύτερο μέρος σχεδόν των ανθρώπων καλείται να βρει διέξοδο στην ψυχαγωγία. Ειδικότερα η ψυχαγωγία έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της σύγχρονης μεταβιομηχανικής κοινωνίας, η οποία εκτός από τις ευκολίες που προσέφερε στο άτομο, ταυτόχρονα τον παγίδευσε στα δίχτυα ενός εξουθενωτικού και πιεστικού τρόπου ζωής. Κατά συνέπεια μέσω της ψυχαγωγίας δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να αποδράσει από την καθημερινότητα και να οδηγηθεί σε νέους πυρήνες ενασχόλησης που φυσικά θα προϋποθέτουν την εσωτερική επιθυμία και αγάπη.
Η ψυχαγωγία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μέσο απόδρασης του ανθρώπου από τα καθημερινά που θα συνάδει με τη φυσική τάση του ανθρώπου για τη χαρά της ζωής. Αυτό, όμως, που οφείλει προηγουμένως να κατανοήσει το άτομο είναι ότι με τη βοήθεια της ψυχαγωγίας δε συντελείται μια αποκλειστική αποξένωση από την «εργασία» με τη γενικότερη έννοια της. Τουτέστιν ψυχαγωγία δε συνεπάγεται αδρανοποίηση. Ουσιαστικά θα ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητικό να υπάρχει μια ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στην ψυχαγωγία και την επιθυμία για δημιουργικότητα, με αποτέλεσμα το άτομο να αντιμετωπίζει την ψυχαγωγία ως φυγή που μεταλλάσσεται σε δημιουργικότητα και επιθυμία για εξερεύνηση. Όταν αναφέρουμε ότι η ψυχαγωγία συνιστά φυγή, εννοούμε ότι θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε ασχολίες που μας ικανοποιούν ηθικά και πνευματικά και οι οποίες δεν παρουσιάζονται ως υποχρεωτικές, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με το αντίστοιχο επάγγελμά μας.
Μέσα στα περιθώρια μιας υγιούς και γνήσιας ψυχαγωγίας προωθούνται δραστηριότητες που από τη μια βοηθούν στην καλλιέργεια της άμιλλας και της συνεργασίας ενώ πολλές φορές συμβάλλουν στην πνευματική καλλιέργεια σε ατομικό επίπεδο. Συγχρόνως η ψυχαγωγία αναφέρεται σε περιηγήσεις αναφορικά με την τέχνη, γεγονός που βοηθάει το άτομο να διευρύνει τους ορίζοντές του καθώς έρχεται σε επαφή με διάφορα ερεθίσματα. Θα ήταν όμως λάθος η ψυχαγωγία να θεωρείται η πανάκεια για τον εξαντλητικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που το άτομο δεν ψυχαγωγείται με ασχολίες τέτοιες που θα τον ενισχύουν πνευματικά και ηθικά, τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να μιλάμε για μια νόθα ψυχαγωγία, η οποία στην πραγματικότητα συνιστά απόπειρα φυγής και όχι φυγή, επιθυμία απόδρασης, αυταπάτη καθώς σε πρακτικό επίπεδο το άτομο επιστρέφει πίσω στην καθημερινότητα με μεγάλο άγχος. Η νόθα ψυχαγωγία θα λέγαμε, είναι αποτέλεσμα στροφής του ανθρώπου σε ασχολίες που δεν προσφέρουν τη δυνατότητα διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων του αλλά αντίθετα τον καταδυναστεύουν, γίνονται τα πάθη και οι αδυναμίες του, με αποτέλεσμα δύσκολα να αποδεσμεύεται από αυτά.
Όμως ανεξάρτητα από τα προηγούμενα η ετυμολογία της λέξης ψυχαγωγία υποδηλώνει ότι μέσω αυτής επιτυγχάνεται η αγωγή της ψυχής. Και αντίστροφα από τη στιγμή που το άτομο αποκτήσει ευρύτερους πνευματικούς ορίζοντες και ηθική συνείδηση, τότε μόνο θα μπορέσει να καλλιεργήσει τη σωστή κρίση που θα τον οδηγήσει σταδιακά στη γνήσια ψυχαγωγία και στην ενδεδειγμένη καλλιέργεια σεβασμού απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι η υιοθέτηση μιας αρνητικής συνήθειας δε βλάπτει αποκλειστικά το άτομο που τη φέρει αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό του πλαίσιο και σε καμία περίπτωση δεν ψυχαγωγεί παρά μόνο διασκεδάζει.
