Πάντα είχα στο μυαλό μου το σχολείο ως χώρο ιερό και συνάμα όμορφο και φροντισμένο, όπου η φαντασία και η γνώση, μέσα από ένα δημιουργικό πάντρεμα θα μου έδιναν την ευκαιρία να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Αυτή δεν είναι άλλωστε η αποστολή του σχολείου, να φέρει στο φως τις λανθάνουσες δυνατότητες και ικανότητες μας και να τις εξελίσσει;Αυτά τα λόγια έλεγε κάθε μέρα η μητέρα μου για το σχολείο και εγώ έτσι έμαθα να το αντιμετωπίζω. Γνωρίζω όμως πολύ καλά από πρώτο χέρι ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ευκαιρίες. Η μητέρα μου σταμάτησε το σχολείο στην έκτη δημοτικού, δεν πρόλαβε να φοιτήσει στο γυμνάσιο. Ανέλαβε το βαρύ χρέος να φροντίζει την άρρωστη μητέρα της. Ο διακαής της πόθος ήταν να γίνει δασκάλα. Αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία να γίνει νοσοκόμα. Μέσα από την πολυετή φροντίδα της μητέρας της καλλιεργήθηκε και ενισχύθηκε μέσα της το έμφυτο ταλέντο για την περιποίηση ανθρώπων που ασθενούν. Παρά ταύτα και αυτή η πρόταση της έπεσε στο κενό. Και πάλι δεν τα παράτησε. Στη γειτονιά της έμενε η καλύτερη μοδίστρα της πόλης και η μητέρα μου γνωρίζοντας την από τότε που γεννήθηκε, την επισκεπτόταν συχνά. Ενθουσιάστηκε από τον τρόπο που ένα απλό κομμάτι ύφασμα μπορεί να μετατραπεί σε ένα αληθινό έργο τέχνης, όπως ένα φόρεμα ή ένα κομψό ταγιέρ. Έχοντας απογοητευτεί από την αρνητική στάση των γονιών της, αρχίζει κρυφά να παρακολουθεί μαθήματα ραπτικής προφασιζόμενη ότι πηγαίνει στη γειτόνισσα, προκειμένου να τη βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού και να παίρνει ένα μικρό χαρτζιλίκι. Εν τω μεταξύ η υγεία της μητέρας της είχε καλυτερέψει, ενώ η ίδια είχε γίνει δεκαπέντε χρόνων. Στα δεκαοχτώ της είχε μάθει να ράβει τέλεια ό, τι μπορείτε να φανταστείτε. Όμως στα δεκαεννιά της παντρεύτηκε και όπως καταλαβαίνετε ειδικά μετά τον ερχομό τον δικό μου στη ζωή της ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ασκεί επαγγελματικά τη ραπτική. Άλλωστε μετά από ενάμιση χρόνο έφερε στον κόσμο την αδερφή μου και δυο χρόνια αργότερα την αδερφό μας.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου έλεγε συνέχεια ότι πρέπει να σπουδάσω και να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη. Όπως επίσης επαναλάμβανε συνέχεια ότι η σωστή εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας συνηγορεί υπερ της εσωτερικής ατομικής ελευθερίας και ισχύος. ‘Το μόνο πράγμα που δε μπορεί κανένας να σου αφαιρέσει είναι η μόρφωση και η παιδεία’, συνήθιζε να λέει. Είχε ριζωθεί τόσο βαθιά αυτή η σκέψη μέσα μου που είχε γίνει αυτοσκοπός. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο με τί ευλάβεια με άφησε στην πόρτα και περίμενε μέχρι να μπούμε μέσα για πρώτη φορά .Μελετούσαμε μαζί καθημερινά, μου έμαθε τέλεια ορθογραφία και γραμματική. Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από όλα ήταν τα παιδαγωγικά μέσα που χρησιμοποιούσε για να μου μάθει νέα πράγματα πριν ακόμη τα διδαχθώ στο σχολείο. Για παράδειγμα στην ορθογραφία μου εξηγούσε αρχικά την ετυμολογία της λέξης και κατόπιν κατανοούσα ευκολότερα και την ορθογραφία της. Είχαμε διαβάσει όλα τα ανθολόγια ποίησης και λογοτεχνίας του Δημοτικού ήδη από το νηπιαγωγείο. Ακόμη αντηχεί στα αυτιά μου η στεντόρεια φωνή και η απαράμιλλη απαγγελία της διαβάζοντας μου την Ξανθούλα του Διονυσίου Σολωμού. Το αξιολογότερο όλων ήταν ότι ανακάλυπτε παιδαγωγικούς τρόπους για να αγαπήσω ακόμη και τα μαθηματικά που δεν ήταν και η αδυναμία μου. Μου έμαθε τα κλάσματα κόβοντας λεμόνια. Στο πρώτο μάθημα μας για τα κλάσματα χωρίς να μιλήσει αρχικά, έκοψε ένα λεμόνι στα τέσσερα και πήρε το ένα κομμάτι λέγοντας μου ότι «αυτό που πήρα είναι το ένα τέταρτο του λεμονιού και εάν έπαιρνα δυο κομμάτια θα είχα πάρει τα δυο τέταρτα του λεμονιού» και πάει λέγοντας. Εκείνη τη στιγμή ασυναίσθητα και βαθιά μέσα μου ένιωσα ότι είχα μπροστά μου μία δασκάλα, ένα πρότυπο δασκάλας κι ας μην είχε σπουδάσει.
Όταν αρρώσταινα συνήθως από κρυολόγημα, η φροντίδα της σε συνδυασμό πάντα με τις οδηγίες του γιατρού ήταν πάντα σωτήρια και μοναδική. Στους σχολικούς χορούς φορούσαμε τα πιο όμορφα και ευφάνταστα μοναδικά φορέματα, μοναδικές δημιουργίες της μαμάς μου, που τις έραβε αποκλειστικά για μένα και την αδερφή μου μέχρι τα φοιτητικά μας χρόνια. Το νυφικό του γάμου μου είναι δημιουργία της μητέρας μου. Και η απορία όλων μέχρι σήμερα είναι ποιος μεγάλος σχεδιαστής το έχει ράψει.
Η μητέρα μου λοιπόν που σταμάτησε στα δώδεκα το σχολείο αξιοποίησε όλα τα ταλέντα της για χάρη της οικογένειας της και η αξία αυτής της προσφοράς είναι ανεκτίμητη. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν τη δεκαετία του εβδομήντα .Το Παράδειγμα της μητέρας μου ήταν η αφορμή. Στην περίπτωση της μητέρας μου οι κρατικοί μηχανισμοί ήταν απόντες. Η πολιτεία είχε την ιερή υποχρέωση να φροντίσει την υγεία της γιαγιάς μου και να παρέμβει προκειμένου η μητέρα μου να συνεχίσει τις σπουδές της. Η μητέρα μου κλήθηκε παιδί όντας να αναλάβει ένα ρόλο παράταιρο. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη μάθηση, το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη γνώση. Και αναρωτιέμαι ποιος βγήκε χαμένος τελικά, η μητέρα μου ή η πολιτεία που έχασε μία δυνάμει αξιόλογη δασκάλα ή νοσοκόμα.
Πόσες γυναίκες και παιδιά ανά τον κόσμο εν έτει 2020 θέλουν να σπουδάσουν και δε μπορούν, γιατί η θρησκεία, η οικογένεια, οι κοινωνικές και πολιτικές νόρμες δεν το επιτρέπουν. Μη λαμβάνετε υπόψη σας τις προηγμένες χώρες και τη χρονολογία που ζούμε. Σε χώρες πολυπληθείς της Ασίας και της Αφρικής τα δικά μας δεδομένα εκμηδενίζονται. Οι γυναίκες και τα παιδιά δεν έχουν ταυτότητα, προσωπικότητα, υπόσταση και κάθε απόπειρα τους να ξεφύγουν αποτελεί σημείο εκκίνησης βίας και εξευτελισμού σε βάρος τους.
Ποιος είναι ο ρόλος των Διεθνών Οργανισμών …. Αναρωτιέμαι. Μάλλον τυπικός τις περισσότερες φορές. Η θρησκεία και η πολιτεία αυτών των χωρών είναι τελικά πάνω από τον άνθρωπο, κρέμονται από πάνω του σαν άλλη απειλή και γκιλοτίνα να του πάρουν το κεφάλι.
Η πρόταση που ακολουθεί: Η δημιουργία ενός πανανθρώπινου κινήματος, με αφετηρία την Ελλάδα μας, την κοιτίδα πολιτισμού όλου του κόσμου που θα διακηρύσσει και θα προστατεύει το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη μόρφωση πάνω από θρησκείες, φυλές, φύλα, ηλικία, οικονομική κατάσταση, κοινωνικά στεγανά, πάνω από όλα και πέρα από όλα. Το 2020 ας είναι το ξεκίνημα ενός νέου κόσμου, όπου η ελευθερία σε όλες τις εκφάνσεις της θα αποτελεί ένα δεδομένο αγαθό και όχι μια προς χάριν παραχώρηση.
YΓ. Η άνωθεν ιστορία είναι μέρος ενός αυτοβιογραφικού σημειώματος ενός φιλικού προσώπου, το οποίο μου ζήτησε να τη δημοσιεύσω ανώνυμα. Οι προτάσεις στο τέλος και τα ερωτήματα είναι δικές μου προσθήκες με τη σύμφωνη γνώμη του. Θερμές ευχαριστίες.
